Ντρέπομαι. Ειλικρινά ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

Είναι κάποια «λάθη» που δύσκολα μπορεί να συγχωρέσει κανείς… Η «γκάφα» του εκδοτικού οίκου «Ψυχογιός» να εντάξει την σκλάβα γη μας στην Οθωμανική αυτοκρατορία, φέρνει στην επιφάνεια την σκληρή πραγματικότητα πως…

Όλα αυτά τα χρόνια, η Κυπριακή Πολιτεία απέτυχε οικτρά να αντισταθμίσει την τούρκικη προπαγάνδα. Πως ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά την τεράστια ζημιά που προκαλούσε στο εθνικό μας ζήτημα η άθλια παραπληροφόρηση, η πλύση εγκεφάλου, κι ο συκοφαντικός γκεμπελισμός της Τουρκίας. Σε βαθμό που ο ξένος τύπος, απλοί τουρίστες και ξένοι πολιτικοί, όταν αναφέρονται στην ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ μας γη σήμερα, την αποκαλούν… «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου».

Υπενθυμίζω πως ακόμα κι αυτά τα Ηνωμένα Έθνη, ενεντρόπιαστα, πολύ πρόσφατα, αποκάλεσαν την σκλάβα γη μας, «Βόρεια Κύπρο»…

Αυτό που πονά περισσότερο από όλα όμως, είναι ότι η «πλύση εγκεφάλου» των Τούρκων έχει εισχωρήσει για καλά και στο DNA ορισμένων Ελληνοκυπρίων. Και ζητώ συγνώμη αν θίγω οποιονδήποτε που πρόσθεσα την λέξη «Έλληνας» μαζί με την λέξη «Κύπριος».

Ναι, υπάρχουν ανιστόρητα νέα παιδιά ανάμεσα μας, Έλληνες, που ανερυθρίαστα διατυμπανίζουν πως «Εχθρός τους είμαστε Εμείς και όχι οι Τούρκοι…

Αν το πανό έγραφε «Τουρκοκύπριοι» και όχι «Τούρκοι» ίσως και να συγχωρούσα την απονήρευτη συμπεριφορά του νεαρού αντικομφορμιστή διαδηλωτή… Μιας και βαθιά μέσα του, ο «άντε γεια» δον Κιχώτης Σταύρος Σιδεράς, θέλει να πιστεύει πως δεν φταιν οι Τουρκοκύπριοι για την ΕΙΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ της πατρίδας μας… Τουλάχιστον όχι όλοι, Πως οι περισσότεροι, θύματα είναι. Θύματα όπως κι εμείς…

Επιπλέον, ο νεαρός αυτός προφανώς δεν γνωρίζει τις δηλώσεις που ο ίδιος ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, Ραούφ Ντενκτάς έκανε σε συνέντευξη που έδωσε, όπου κραυγαλέα παραδέχτηκε πως…

«The missing people of Cyprus were massacred in cold blood by the Turkish invading army». Πως…

«Οι αγνοούμενοι της Κύπρου έχουν σφαγιαστεί εν ψυχρώ από τους Τούρκους εισβολείς»…

Βλέπεται, ο νεαρός αυτός ευτύχισε να μην βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου στις 20 Ιουλίου του 1974. Στις ακτές τις Κερύνειας. Στην Λάπηθο και τον Καραβά. Όταν οι ΤΟΥΡΚΟΙ ποδοπατούσαν τα ιερά χώματα της «Πέτρας του Ρωμιού, δολοφονούσαν γυναικόπαιδα κι αθώους ανθρώπους εν ψυχρώ, σφετερίζονταν, λαφυραγωγούσαν κι έκαναν πλιάτσικο τις περιουσίες των ξεριζωμένων. Δεν ήταν εκεί όταν οι αιμοχαρείς βάρβαροι συλήσαν τάφους, εκκλησίες και τις ιερές εικόνες της χριστιανοσύνης, και βίασαν γριές και δεκάχρονα κορίτσια»…

Τώρα θα μου πείτε πως μα… «εκάμαμεν τζιαι μεις πολλά». Εν μέρη έχετε δίκιο. Αλλά όχι ΕΜΕΙΣ. Κι ούτε ο οργανωμένος στρατός μας διέπραξε οποιοδήποτε «Έγκλημα Πολέμου». Αλλά μια χούφτα κτηνάνθρωπων διέπραξε αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα…

Πως τολμάτε λοιπόν να εξισώνετε τις βαρβαρότητες και τα Εγκλήματα Πολέμου των στρατιωτών της Τουρκίας και των «γκρίζων λύκων» της παραστρατιωτικής οργάνωσης του Ραούφ Ντενκτάς, με τις απάνθρωπες πράξεις και τις βιαιότητες μιας χούφτας δολοφόνων, οι οποίοι έπρεπε να δικαστούν και να καταδικαστούν σε ισόβια κάθειρξη για τα εγκλήματα που διέπραξαν, σαν ΚΟΙΝΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ που είναι…

Πως τολμάτε να εξισώνετε τις απάνθρωπες κι εγκληματικές επαναλαμβάνω πράξεις πέντε, δέκα, εκατό σκατόμουτρων με το «οργανωμένο» κρατικό έγκλημα και το βάναυσο λιντσάρισμα της Κύπρου από την Τουρκία;

Ας μου επιτραπεί να μοιραστώ με τον νεαρό αυτό και μαζί, με όλους εσάς που τον «δασκαλέψατε» να συμπεριφέρεται έτσι, τα συναισθήματα «ενός σκαπανέα στρατιώτη» που ατύχησε να βρεθεί στην «Κόλαση του Δάντη», παρουσιάζοντας μερικά μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο του σκαπανέα… “VAE VICTIS-Αλίμονο στους Ηττημένους»…

«Έσφιξα τα δόντια, άνοιξα τα παλιά μου κατάστιχα, κι άρχισα να καταγράφω τις εφιαλτικές θύμησες που χρόνια χτίκιαζαν την ψυχή μου. Δεν είχα σχέδιο δράσης· κι ούτε προκαθορισμένη ατζέντα είχα. Έκλεισα τα μάτια κι άφησα τον ορμέμφυτο αυθορμητισμό μου να ξεράσει το σαράκιασμα που ξέσκιζε τα σωθικά μου σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια.» (…)

«Ο νους μου είχε σαλέψει. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα να αιωρούμαι σε μια άλλη διάσταση. Σε μια διάσταση εξωπραγματική· απόκοσμη. Σε μια σκοταδιασμένη πραγματικότητα πέραν του αισθητού κόσμου, όπου τη θέση της λογικής είχε πάρει η πρωτόφαντη αποδοχή πως… «δεν πρόκειται να βγω ζωντανός από το φαράγγι του θανάτου στο άβατο του οποίου με είχε ρίξει η τρισκατάρατη Αίσα..» (…)

Βρέθηκα και πάλι στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα. Κι ενώ γύρω μου η φωτιά καρβούνιαζε τα σπλάχνα του Πενταδάκτυλου, είδα σύννεφα σκόνης να σηκώνονται στο βάθος από τις οπλές των αλόγων και τις ερπύστριες των αρμάτων, καθώς ρέμπελα μπουλούκια Οθωμανών Ογούζων ξέσκιζαν τις σάρκες της ανυπεράσπιστης κόρης του Πράξανδρου. Αυτόπτης μάρτυρας στην κακούργα ενέργεια του Δία, που άφησε τον άνθρωποσφαγέα και πολεμοχαρή θεό Άρη να σπείρει τον όλεθρο χωρίς να νοιάζεται αν οι σάρκες που κατασπάραζε το θεριό ανήκαν στην ακριβοθυγατέρα του· την Αμαθούσια Αφροδίτη…

Με πέντε τόξα στο θηκάρι σύρθηκα στη μάχη. Πάλεψα ερρωμένως, με νύχια και με δόντια, προσπαθώντας να πάρω φαλάγγι τον οχτρό. Μα οι Ογούζοι είχαν καταστρώσει καλά τα σχέδιά τους. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ξέρξη, πρόσφεραν στον Εφιάλτη ένα πουγγί γεμάτο με χρυσά δηνάρια. Κι ο προδότης, διαβαίνοντας την Ανοπαία Ατραπό, υπέδειξε στους Τούρκους το δύσβατο πέρασμα που οδηγούσε στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας.»

«…Στον νου μου έφερα και τα τριάντα δύο αδικοφονεμένα παιδιά του Μηχανικού που χάθηκαν στη Λάπηθο κι άρχισα να κλαίω…

«Χείμαρρος οι αναμνήσεις μου. Χαμένος στο ανεμογύρι των στοχασμών μου, συνέχισα να ξερνάω τη χολή που για σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια φαρμάκωνε τα σωθικά μου. Κι αφού ξερνοβόλησα απ’ τα συκώτια μου ό,τι είχα να ξεράσω, χαμένος στους μαιάνδρους των αναμνήσεών μου έβγαλα ένα τελευταίο γογγυσμό!

«Vae Victis» μούγκρισα…

Η φωνή μου δεν έμοιαζε με ανθρώπινη φωνή αλλά με άναρθρο ουρλιαχτό πληγωμένου ζώου.

Η Ηχώ σταμάτησε να παίζει τον αυλό της.

«Vae Victis» αντιλάλησε τρεις φορές. Συγκλονισμένη από την τραγική ιστορία που της εξιστόρησα, έπεσε στα μαγεμένα νερά της σμαραγδένιας λίμνης και έγινε βράχος…»

Και κάτι τελευταίο…

Κατανοώ τον παροξυσμό οργής και την έκρηξη θυμού του κόσμου… Κατανοώ την δικαιολογημένη του αγανάκτηση για το άπρεπο… το ανήθικο… το ΑΔΙΚΟ! Κατανοώ ακόμα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για την ευκαιρία που τους προσφέρεται να αξιοποιήσουν την οργή του κόσμου, να καταδικάσουν τον ξεπεσμό και τις εγκληματικές ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης προφανώς σε μια προσπάθεια να κερδίσουν μερικούς ψήφους ακόμα…

Αυτό που δυσκολεύομαι να κατανοήσω όμως είναι, πως κάποιοι «πνευματικοί τιμονιέρηδες» και «κομματικοί αρχηγέτες»… επέτρεψαν σ ένα άγνωρο νεαρό να προσβάλλει τον εαυτό του, την οικογένεια του, την ιδεολογία την οποία αντιπροσωπεύει και πάνω από όλα… την ίδια του την πατρίδα!

Ντρέπομαι. Ειλικρινά ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

 

Writer, composer, producer, director

Honorary Professor

President of “Charisma” Association

Member of UNESCO Greece