Του: ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ, 11/12/2020
Μήπως αυτό είναι το καρφί που μπαίνει στο φέρετρό μας πριν από το τελευταίο καρφί; Νά που έγιναν όλα αυτά για τα οποία λέγατε ότι δεν μπορούν να γίνουν. Χάρη σε εσάς. Χάρη σε εμάς! Όταν καρφωθεί το τελευταίο καρφί τι απομένει; Γίνεται η προσευχή. Θάβεται. Ο τελευταίος Τουρκοκύπριος αποχαιρετίζεται με χειροκροτήματα για το τελευταίο του ταξίδι. Οι προερχόμενοι από την Αλεξανδρέττα, τα Άδανα, τη Μαύρη Θάλασσα μοιράζονται στα σπίτια τους. Δεν θα μπορούμε να βρισκόμαστε ξανά ακόμα και στον τελευταίο μας χώρο το Μπουγιούκ Χαν ή στον χώρο του Αρντά. Εκπλαγήκατε πολύ; Τι υπάρχει για να εκπλήσσεστε; Κοιτάξτε στον καθρέφτη. Και ρωτήστε τον εαυτό σας. Τι κάνατε εσείς για να μην γίνουν έτσι τα πράγματα; Φωνάξατε στις πλατείες «λύση τώρα αμέσως»; Κρεμάσατε μαύρο στεφάνι στις πόρτες τους; Τι ωραία. Ακούσατε ποτέ να πάει ένας Γάλλος, ένας Γερμανός, ένας Άγγλος, ένας Αμερικάνος να κρεμάσει μαύρο στεφάνι στην πόρτα κανενός; Εγώ δεν άκουσα. Αν άκουσε κανείς ας το πει και σε εμένα. Να καταλάβω και εγώ ότι αυτό δεν είναι μια κυπριακή ανακάλυψη. Όμως πείτε μου πρώτα.
Τι κάνατε; Βάλατε το χέρι σας κάτω από την πέτρα; Ή μήπως πετάξατε πέτρες στον βούρκο; Αχ πόσο αφελής σκέψη… Ρίχνετε ποτέ πέτρες στον βούρκο εσείς; Δεν ρίχνετε! Διότι θα λερωθούν τα ολοκαίνουργια κοστούμια σας. Θα τα κάνετε θάλασσα. Ξαφνικά θα πεταχτεί μια βόμβα απ’ εκεί και θα κάνει κομμάτια το κορμί σας. Μια σφαίρα θα τρυπήσει και θα διαπεράσει την καρδιά σας. Ας είναι να μείνει εκεί ο βούρκος. Να ζήσει χίλια χρόνια! Περάστε από δίπλα του, από την άκρη. Μην τον κοιτάτε. Μην τον βλέπετε. Κλείστε τη μύτη σας για να μην νιώθετε τη βρομερή μυρωδιά του. Αγνοήστε τον. Έχετε παράξενα χούγια, παράξενες συνήθειες και παράξενες πεποιθήσεις. Μοιάζουν με εκείνες των μουλάδων. Άμα αγνοήσετε κάτι, νομίζετε ότι δεν υπάρχει. Πόσο μυστικιστική πεποίθηση είναι. Και ακόμα λέτε «είμαι υλιστής». Όμως, είστε στην καρδιά του ιδεαλισμού. Τι δηλαδή, ο άνδρας μεγάλωσε επειδή τον βάλαμε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα μας όταν είπε ότι θα σβήσει τσιγάρο πάνω στη γλώσσα μας και ότι θα μας ευνουχίσει; Τι έπρεπε να κάνουμε; Έπρεπε να το αγνοήσουμε; Αν το αγνοούσαμε εμείς. Αν δεν του δίναμε καθόλου σημασία. Αν δεν μας ένοιαζε καθόλου. Δεν θα μεγάλωνε και δεν θα γινόταν υπουργός τώρα, έτσι δεν είναι; Σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνεστε απολύτως τίποτα. Αυτή η κοινότητα είναι γνωστή για το ότι εξυψώνει τους δολοφόνους. Πόσο γρήγορα ξεχάσατε τα παράσημα εκείνων που πυροβόλησαν τον Σολωμού πάνω στον ιστό της σημαίας. Ο ένας έγινε υπουργός. Και ο άλλος διευθυντής της αστυνομίας. Και τώρα ο άνθρωπος που είπε ότι θα έσβηνε τσιγάρο πάνω στη γλώσσα μας έγινε αναπληρωτής πρωθυπουργός. Και μια προαγωγή. Υπουργός οικονομίας και ενέργειας. Αυτή η κοινωνία αγαπάει πολύ όσους τρώνε περισσότερο. Όχι εκείνους που κλέβουν ασήμαντα πράγματα. Εκείνους που κάνουν μεγάλες κλοπές. Τους κάνει κορώνα στο κεφάλι της τόσα χρόνια. Βγάζει από την κάλπη και εκλέγει εκείνους που θα τον εξαπατήσουν πιο πολύ. Στο παζάρι διαλέγει τα καλύτερα μήλα, ενώ στην πολιτική τα πιο σάπια.
Μήπως αυτό είναι το καρφί που καρφώθηκε στο φέρετρό μας πριν από το τελευταίο καρφί; Μην ρωτάτε πλέον ο ένας τον άλλον «πώς είσαι». Από εδώ και μπρος μην υποβάλλετε ερωτήσεις που ξέρετε την απάντησή τους. Τώρα νοσταλγείτε ακόμα και τις εποχές που λέγατε «είμαι αισιόδοξος» σε όσους σας ρωτούσαν. Ένας άνδρας. Μου τηλεφωνεί καθημερινά. «Ίνταμ’ που κάμνεις», με ρωτά. Αφού κουβεντιάσουμε λίγο ρωτάει ξανά: «Ίνταμ’ που κάμνεις». Λατρεύω αυτές τις κυπριακές διαθέσεις. Σήμερα το πρωί κοίταξα έξω από το παράθυρο. Μόνο μια γυναίκα είναι στο πάρκο. Πολύ σκεφτική. Καθισμένη σε ένα ξύλινο παγκάκι. Καθώς τα χειμωνιάτικα σύννεφα στοιβάζονταν στον ορίζοντα. Σίγουρα θα ζωγράφιζε αυτό τον πίνακα ο μάστορας ζωγράφος. Αν τη συναντούσε. Και ο Ρέμπραντ. Και ο Βαν Γκογκ.
Λυπάστε που όλοι έγλειψαν εκεί που έφτυσαν; Μην λυπάστε. Να χαίρεστε μάλιστα. Καλά που έγλειψαν αυτά που έφτυσαν. Και σωθήκαμε. Αλλιώς θα πνιγόμασταν! Και εσείς θέλετε να φτύσετε στα μούτρα κάποιων; Μήπως έμειναν μούτρα για να φτύσει κανείς;