Του Σιενέρ Λεβέντ, 2 Απριλίου 2021
Η Τουρκία έχει το δικαίωμα να διατηρεί 650 στρατιώτες ως εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο. Εκτός αυτού, διατηρεί και σαράντα χιλιάδες στρατιώτες ως «δικαίωμα απελευθέρωσης». Οι Ελληνοκύπριοι τον αποκαλούν «κατοχικό στρατό» αυτόν, ενώ οι Τουρκοκύπριοι «απελευθερωτή στρατό». Μήπως αυτή η στρατιωτική δύναμη βρίσκεται εδώ παρά τη θέληση των Τουρκοκυπρίων; Όχι! Ουσιαστικά είναι εδώ χάρη σε αυτήν τη βούληση. Αν δεν το ήθελε η κοινότητά μας, μήπως θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ; Ακόμα και να βρισκόταν, μήπως θα μπορούσε να κρατηθεί εδώ τόσα χρόνια; Αν δεν το θέλαμε εμείς. Αν λέγαμε «σήκω και φύγε».
Αν τον αποκαλούσαμε «κατοχικό στρατό». Δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιεί το επιχείρημα που χρησιμοποιεί για εμάς διεθνώς. Τι λέει στον κόσμο; «Έσωσα τους Τουρκοκύπριους ομοεθνείς μου από την ελληνοκυπριακή θηριωδία». Αυτή είναι η ουσιαστική αιτιολογία όσον αφορά τα σαράντα χιλιάδες στρατεύματα που διατηρεί εδώ. Οι Τουρκοκύπριοι ουδέποτε το διέψευσαν αυτό επισήμως. Δεν είπαν «όχι, αυτό δεν είναι απελευθέρωση είναι κατοχή». Ουσιαστικά ούτε ανεπίσημα το διέψευσαν, όχι μόνο επίσημα. Δεν αντιτάχθηκαν σε αυτό το επιχείρημα της Τουρκίας. Δεν μίλησαν για κατοχή. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι, όπως εμείς, μίλησαν, όμως πάντα θεωρήθηκαν μειοψηφία και αυτή δεν έγινε δεκτή ως η άποψη της πλειοψηφίας.
Ναι, υπάρχουν πολλές αντιδράσεις μέσα στην κοινότητά μας προς την Τουρκία. Από όλους ακούγονται φωνές ότι μας τελείωσε, μας αφάνισε. Όμως, ακόμα και όσοι παραπονιούνται γι’ αυτό ουδέποτε αποδέχονται ότι βρισκόμαστε υπό κατοχή. Ειδικά δεν θέλουν ποτέ να μας αφήσει και να φύγει η Τουρκία. Ακόμα και αν τα εκτός βουλής μικρά πολιτικά κόμματά μας υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στην κατοχή δεν λαμβάνονται και πολύ υπόψη διεθνώς και δεν έχουν απήχηση. Μέσα σε 38 χρόνια πέρασαν πολλά άτομα που ήταν γνωστά ως αριστεροί από τη βουλή του κράτους-φάντασμα που ανακηρύχθηκε το 1983. Όμως, κανένας τους δεν είπε ότι «υπάρχει κατοχή σε αυτήν τη χώρα». Κανείς δεν παραπονέθηκε για το παράνομο καθεστώς των σαράντα χιλιάδων στρατευμάτων που βρίσκονται εδώ. Όλοι ενήργησαν σαν να υπάρχει ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος δικαίου εδώ. Δεν υπάρχει δημοκρατία για παράδειγμα, όμως συμπεριφέρονται σαν να υπάρχει. Όλες οι ζωτικές αποφάσεις λαμβάνονται στην Άγκυρα, όμως προτιμούν να συμπεριφέρονται σαν να τις έχει λάβει η εδώ διοίκηση αυτές τις αποφάσεις. Το παίζουν βουλή. Το παίζουν κυβέρνηση. Αν υψωνόταν από το βήμα της βουλής μια φωνή που να έλεγε «υπάρχει κατοχή». Αν μάλιστα λαμβανόταν μια απόφαση κατά της κατοχής της Τουρκίας από τη βουλή σε περίοδο που ήταν στην πλειοψηφία οι γνωστοί ως αριστεροί, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Τότε η Τουρκία δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα που χρησιμοποιεί στον κόσμο για να εμφανιστεί ότι έχει δίκιο. Δεν θα μπορούσε να πει «είμαι στην Κύπρο για να προστατεύσω τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων».
Δηλαδή, όπως καταλαβαίνετε, από εμάς εξαρτάται το αν βρίσκεται εδώ η Τουρκία. Όχι από την Αμερική και την Αγγλία. Εκείνες μπορεί να θέλουν να κρατήσουν την Τουρκία σε αυτήν τη θέση στο νησί. Όμως, αν δεν το θέλουμε εμείς δεν μπορούν να την κρατήσουν εύκολα. Ενώ με βάση τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου οι στρατιώτες που διατηρεί εδώ ως εγγυήτρια είναι 650, το 1974 προστέθηκαν άλλες 40 χιλιάδες σε αυτούς. Όμως, οι σαράντα χιλιάδες δεν είναι στρατός για την ιδιότητα του εγγυητή. Και δεν είναι νόμιμες. Δεν μπορεί να είναι νόμιμος ο κατοχικός στρατός. Η Τουρκία ασκεί το «δικαίωμα απελευθέρωσης». Και θεωρεί ότι δικαιούται να κάνει ό,τι θέλει σε αυτά τα εδάφη που κρατάει υπό την κατοχή της μέχρι να υλοποιηθεί μια λύση όπως η ίδια επιθυμεί. Ποια είναι η λύση που επιθυμεί; Καμία! Δεν επιθυμεί λύση και άλλα παρόμοια! Κανείς να μην έρθει απέναντί μας λέγοντας ότι είπε «ναι» στο σχέδιο Ανάν. Αν δεν ήταν βέβαιη ότι θα έλεγε «όχι» η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα έλεγε «ναι». Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι ότι έστω και αν το αποτέλεσμα ήταν «ναι» και στις δύο πλευρές δεν θα εφάρμοζε τις δεσμεύσεις της που υπήρχαν στο σχέδιο. Άλλωστε δεν υπήρχε τιμωρία γι’ αυτό.
Έγραψα αυτό το άρθρο τόσο για εκείνους που παραπονιούνται για την Τουρκία όσο και για εκείνους που δεν αντιτίθενται στην εδώ παρουσία της. Η εγγυήτρια πρόσθεσε στην ιδιότητα του εγγυητή και το δικαίωμα απελευθέρωσης. Η απελευθέρωση είναι χειρότερη και από την κατοχή. Δεν το αντιλαμβάνεστε;