Σενέρ Λεβέντ, το ξέρω πως με θεωρείς φίλο σου, αλλά θέλω να σου πω ότι δεν αξίζω τη φιλία σου. Ίσως να μην την αξίζει κανένας Ελληνοκύπριος πια. Γιατί εμείς βολευτήκαμε, συνηθίσαμε ακόμα και την κατοχή της πατρίδας μας, ακόμα και την πιθανότητα να έχουμε για πάντα στο σβέρκο μας τον φασισμό και τους στρατοκράτες της Άγκυρας. Για να μην χρειαστεί να αγωνιστούμε. Ενώ εσύ επιμένεις. Γράμμα στον δικτάτορα, έγραφες εσύ χτες και μας έδωσες ξανά μαθήματα, ελπίζοντας να καταλάβουμε κάποια στιγμή τι πάει να πει να παίζεις το κεφάλι σου κορώνα γράμματα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Γι΄ αυτό κι εγώ σήμερα γράφω: Γράμμα σε έναν ανυπότακτο άνθρωπο. Να υποκλιθώ έστω κι έτσι στους αγώνες σου. Και δεν μιλάμε για αγώνες του καναπέ, όπως τους δικούς μας, που ούτε αυτούς πια θέλουμε να κάνουμε, μιλάμε για προσωπικό κίνδυνο, για πραγματική αντίσταση σε όσα δικτατορικά θέλουν να σου επιβάλουν.
Ρισκάρεις τη ζωή σου για τα ιδανικά του ανθρώπου κι εμείς σιωπούμε, ακόμα και από την απόσταση ασφαλείας, που νομίζουμε πως μας διασφαλίζει η νεκρή ζώνη. Λοιπόν, Σενέρ, για όλους μας είναι ο αγώνας σου, το ξέρεις, κι ας είναι άπειρες οι φορές που δεν σου αναγνωρίστηκε. Γιατί, πολλοί από εμάς τους εφησυχασμένους, το βρίσκουμε αφύσικο να ρισκάρεις και τη ζωή σου ενάντια στην κατοχή. Αφύσικο, ναι. Τι πιο φυσικό από αυτό, θα μου πεις. Αλλά, τη σήμερον ημέρα, πιστέψαμε πως φυσικό είναι να μην αντιδράς, να μην ρισκάρεις, να μην διεκδικείς την ελευθερία σου. Και την ελευθερία της πατρίδας σου, προπάντων. Εμείς πια αντιστρέψαμε κι εκείνο το κορυφαίο του Τζον Κένεντι: «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Το βρίσκουμε μπανάλ, ξεπερασμένο, σχεδόν γελοίο. Εμείς όλο και ρωτάμε πόσα μας χρωστάει η χώρα. Έτσι, για να βρίσκουμε δικαιολογίες να μην κάνουμε τίποτε. Κι ας βλέπουμε ότι σύντομα μπορεί να μην έχουμε πατρίδα. Γι΄ αυτό μας φαίνεσαι παράξενος, Σενέρ. Κάποιοι σε είπαν και γραφικό, όπως ξέρεις. Πού να καταλάβουν αφού έχασαν τον προσανατολισμό τους και τις αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επέλεξαν να είναι ανθρωπάκια για να επιβιώνουν σκυμμένοι, παραδομένοι. Έστω και σκλάβοι του σουλτάνου. Απλώς να επιβιώνουν κι ας μην είναι κύριοι του εαυτού τους. Ας είναι ανθρωπάκια.
Θυμάσαι Σενέρ, την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε; Γελούσαμε όταν κάναμε μια διαπίστωση που μάλλον είναι όλη η ουσία της υπόθεσης μας. Ότι εμείς θέλουμε να αγωνιστούμε για μια ενιαία Κύπρο, εδαφικά ακέραιη, χωρίς σύνορα και διαχωριστικές γραμμές, να ζήσουμε όλοι οι Κύπριοι σε μια πατρίδα, μια χώρα, ένα κράτος. Μου είπες: Αυτή είναι η προτεραιότητα, αλλά αν δεν γίνει αυτό θα δεχθείς την ομοσπονδία; Σου απάντησα αμέσως: Ναι. Θυμάσαι γιατί γελούσαμε; Διότι, διαπιστώναμε πως εκείνοι που θέλουν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία έγιναν τόσο πωρωμένοι που ακόμα κι αν τους πουν να τους δώσουν μια ενιαία Κύπρο θα απαντούσαν «όχι, εμείς θέλουμε ΔΔΟ». Διότι, παρά τις αμπελοφιλοσοφίες που αραδιάζουν, δεν πιστεύουν ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα μπορούσαν να ζήσουν μαζί. Αυτή είναι η διαφορά που έχουμε μαζί τους όσοι πιστεύουμε σε μια χώρα, ένα κράτος, ένα λαό. Γι΄ αυτό, εξάλλου, αδυνατούν να αντιληφθούν γιατί επιμένεις να αγωνίζεσαι ενάντια στην κατοχή όταν οι άλλοι, απ΄ εδώ την έχουν αποδεχθεί ως «αδήριτη ανάγκη» και απ΄ εκεί ως «ζωτική ανάγκη». Τώρα, θέλει ο δικτάτορας να σε δικάσει στην Τουρκία. Τους είδες να αντιδρούν; Σε πληροφορώ ότι μπορεί και να σκέφτονται πως τους χαλάς το όνειρο να τα βρουν με τον δικτάτορα, να συνεννοηθούν μαζί του, να γίνουν εταίροι του. Τους κάνεις να φαίνονται ανθρωπάκια. Και είναι. Μπροστά σε όσα κάνεις για την ελευθερία τους. Αν την αξίζουν δεν είμαι σίγουρος…
Υ.Γ. Πού είναι η Κυπριακή Δημοκρατία; Ένας πολίτης της, τιμημένος με το βραβείο του Ευρωκοινοβουλίου ως Ευρωπαίος πολίτης, διώκεται από μια ξένη κατοχική χώρα και κινδυνεύει να απαχθεί και να φυλακιστεί. Η κυπριακή Κυβέρνηση οφείλει να αντιδράσει τάχιστα, να μην επιτρέψει τέτοια εξέλιξη, να κινητοποιήσει την Ε.Ε. να τον προστατεύσει.
aristosm@phileleftheros.com
Άριστος Μιχαηλίδης