Του Κυριάκου Τσιμίλλη, 23 Μαίου 2021
Τώρα που φτάνει το τέλος κι αυτής της προεκλογικής περιόδου, ο απολογισμός είναι αναπόφευκτος, ακόμα και πριν την Κυριακή. Προς το παρόν, μια και τα αποτελέσματα είναι «γνωστά» μόνο από τις δημοσκοπήσεις, έχεις κάποια άνεση και ειλικρίνεια να συζητάς την πορεία, τι πρόλαβες και τι δεν πρόλαβες, ποια κενά να καλύψεις επειγόντως στη μια παρά κάτι βδομάδα που απομένει. Όταν, πια, θα μάθουμε τα πραγματικά αποτελέσματα, δημόσια όλοι θα πούνε πως είναι νικητές, ανεξάρτητα αν θα έχουν στην πράξη δικαιωθεί οι επιλογές και οι προβλέψεις κι αν σωστά ιεραρχήθηκαν τα «SOS» της εξεταστέας ύλης. Οι όποιες αδυναμίες θα ξεχαστούν – ούτως ή άλλως, μια εκ των υστέρων αξιολόγηση δεν θα έχει παρά μόνο ιστορική σημασία ενώ δεν θα ΄πρεπε να περιοριστεί μόνο σ΄αυτό.
Για την Κερύνεια δεν ακούσαμε αυτή τη φορά. Όχι πως θέλαμε να μας πούνε ξανά όσα μηχανιστικά και δήθεν αγωνιστικά αναμεταδίδουν, χρόνια τώρα. Στην πραγματικότητα, είναι πολύς καιρός να ακούσουμε για την Κερύνεια. Ίσως γιατί, πολύ πριν ανταλλαγούν οι χάρτες με τις προτεινόμενες «γεωγραφικές αναπροσαρμογές», η πόλη και η επαρχία είχαν ξεχαστεί μαζί με το «Δεν Ξεχνώ». Φταίμε εμείς που τις κρύβει ο Πενταδάκτυλος; Καλά, την κατοχική σημαία δεν την βλέπουμε; Προς στιγμή, εκεί στο Κραν Μοντανά, ο Γενικός Γραμματέας μάς αιφνιδίασε ευχάριστα, υπογραμμίζοντας, ως όφειλε, πως το ζητούμενο είναι ένα κανονικό κράτος… Τι να εννούσε άραγε ο Γραμματεύς που, λίγο αργότερα, μάς έδωσε το πλαίσιό του που ήταν πραγματικά εκτός προδιαγραφών κανονικού κράτους, με τους «χρήστες» να έχουν προτεραιότητα έναντι των νομίμων ιδιοκτητών;
Μείνανε λίγες μόνο μέρες για τις βουλευτικές εκλογές. Οι νέοι βουλευτές δεν θα κληθούν να λύσουν το Κυπριακό αλλά οι πολιτικοί φορείς τους οποίους εκπροσωπούν (ορθά) διεκδικούν να συμμετέχουν στις διαδικασίες, εντός και εκτός Κύπρου και ζητούν τη δική μας ψήφο εμπιστοσύνης. Όπως και πριν πέντε χρόνια, διερωτώμαστε ξανά αν αυτές οι εκλογές θα είναι οι τελευταίες που θα καθορίσουν βουλευτές σε προσφυγιά, αυτούς της Κερύνειας και (αναλογικά) τους περισσότερους της Αμμοχώστου και λιγότερο της Λάρνακας. Σκεφτήκατε όμως πως αυτές οι εκλογές μπορεί να δώσουν τους τελευταίους Ελληνοκύπριους βουλευτές για τις επαρχίες και τα τμήματά τους που οι εδαφικές αναπροσαρμογές θα εντάξουν στην «άλλη» ζώνη ή την «άλλη» πολιτεία ή το «άλλο» κρατίδιο; Τελικά, χωράει το κερυνειώτικο όνειρο ανάμεσα σε απάνθρωπες κι αφιλόξενες μεθοδεύσεις λήθης; Κι ο δικός μας συναισθηματισμός (υπό απαγόρευση;) πώς να συμβιβαστεί με την ασφυκτική συνταγή (ενός παρά φύση και μη ευρωπαϊκού κράτους) πως η Κερύνεια είναι, ατυχώς, πέραν των «ρεαλιστικών» εδαφικών αναπροσαρμογών;
Τελικά για την Κερύνεια ακούσαμε πριν μια βδομάδα με τη νίκη της ΠΑΕΕΚ και την άνοδό της στην Α΄κατηγορία. Ένας ευχάριστος αιφνιδιασμός, χρόνια μετά την κατάταξη (με δική μας ανοχή, σχεδόν με αδιαφορία) της πόλης και των εκτοπισμένων κατοίκων της στη Β΄κατηγορία. Κι ύστερα, την ίδια μέρα, η πιο γνωστή μας Ανόρθωση έστειλε βαρωσιώτικο μήνυμα. Δεν είμαστε αφελείς πως με τις ποδοσφαιρικές νίκες πετυχαίνεις όσα δεν καταφέρνεις ή, περισσότερο, δεν διεκδικείς στον πολιτικό και τον κοινωνικό στίβο. Κι ας νομίζουν μερικοί πως με ένα πρωτάθλημα ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν κυβερνήσεις. Το σίγουρο είναι πως οι δυο αυτές ομάδες αγωνίζονται για 47 χρόνια εκτός έδρας. Όπως εκτός έδρας διαβιούν οι συμπολίτες τους…
Y.Γ.: Η συνεχιζόμενη αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή έφερε σε πολλούς αμηχανία, πρωτόγνωρη σε σχέση με αντίστοιχες εκρήξεις στα προηγούμενα χρόνια. ΄Ο,τι όμως κι αν μεσολάβησε κι όποιες συγκλίσεις σε ενεργειακά και άλλα θέματα έχουν επέλθει σε διμερές ή περιφερειακό επίπεδο με τη συμμετοχή Κύπρου και Ισραήλ, δεν μπορεί να μας φέρνει, με την απλουστευμένη προσέγγιση «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» στην πλευρά της χώρας που επιμένει να «αυτοπροστατεύεται» με αυτή τη δολοφονική ένταση. Πώς εφαρμόζεται, άραγε, αυτή η «αρχή» αν έχεις δυο ή περισσότερους εχθρούς και κάποιοι από αυτούς είναι και μεταξύ τους εχθροί; Κι αν ο εχθρός μου τα βρει με τον εχθρό του, τι θα γίνουν οι φιλίες μας; Eκεί να δείτε μπέρδεμα… Η ανισορροπία του αίματος είναι απεικονιστική της «ανάλογης» (άρα, «αποδεκτής»;) βίας. Ούτε διαγράφεται ο εποικισμός και η προσφυγιά από το ποινικό μητρώο των όποιων βαρύνονται με τέτοια εγκλήματα. Φταίει, άραγε, που εμείς εδώ δείχνουμε τόση «κατανόηση» προς την κατοχική Τουρκία; Ούτε μπορούμε να προσπερνούμε πως αφετηρία και αυτής της νέας φάσης της τραγωδίας ήταν ο διωγμός Παλαιστινίων από τα σπίτια τους στην Ιερουσαλήμ. Την ίδια ώρα ούτε δικαιώνεται ο εξτρεμισμός της Χαμάς. Μένει για όλους μας η υποχρέωση της καταδίκης της σφαγής αθώων πολιτών, αμάχων και παιδιώmailto:ktsimillis@cytanet.com.cyν, χωρίς εθνοτική ή άλλη διαφοροποίηση… Ένα νεκρό παιδί Ισραηλινών γονιών και δέκα νεκρά παιδιά Παλαιστινίων, είναι έντεκα νεκρά παιδιά…
ktsimillis@cytanet.com.cy