Του Γιώργου Τάττη, 1 Απριλίου 2021
Αυτό που δεν κατανοούν όσοι αρνούνται να γιορτάσουν, ιδίως οι εν Κύπρω αρνητές της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, είναι πως στην Ελλάδα γιορτάζουμε τον τρόπο του βίου και όχι τον τόπο, όπως είπε και ο Γιανναράς. Έτσι, η γεωγραφικά και κρατικά περιχαρακωμένη αντίληψη του Ελληνισμού, που αποκλείει την Κύπρο, είναι πλάνη. Εξυμνούν, ουσιαστικά, την επιβίωση αντί της «ελεύθερης» ζωής, μια συνθήκη ξένη προς την δική μας πολιτισμική ιδιοπροσωπία. Στον δικό μας τρόπο, εξάλλου, το «ελεύθερη» μπροστά από το «ζωή» αποτελεί πλεονασμό. Κι αν σήμερα επιβιώνουμε όλοι, τουλάχιστον, ας μην το εξυμνούμε.
Αυτό που δεν κατανοούν όσοι αρνούνται να γιορτάσουν, ιδίως οι εν Κύπρω αρνητές της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, είναι πως στην Ελλάδα γιορτάζουμε τον τρόπο του βίου και όχι τον τόπο, όπως είπε και ο Γιανναράς. Έτσι, η γεωγραφικά και κρατικά περιχαρακωμένη αντίληψη του Ελληνισμού, που αποκλείει την Κύπρο, είναι πλάνη. Εξυμνούν, ουσιαστικά, την επιβίωση αντί της «ελεύθερης» ζωής, μια συνθήκη ξένη προς την δική μας πολιτισμική ιδιοπροσωπία. Στον δικό μας τρόπο, εξάλλου, το «ελεύθερη» μπροστά από το «ζωή» αποτελεί πλεονασμό. Κι αν σήμερα επιβιώνουμε όλοι, τουλάχιστον, ας μην το εξυμνούμε.
Για κάποιους, λοιπόν, σήμερα είναι απλώς μια… Πέμπτη. Για άλλους, είναι μια ευκαιρία περισυλλογής γύρω από το εορταστικό περιεχόμενο. Ευκαιρία να αναλογιστούμε ταπεινά και χωρίς φανφάρες το χρέος μας και τα όσα δεν πράξαμε. Να δούμε πως μια συλλογική αυτοσυνειδησία δεν κινείται αυθύπαρκτα στον ιστορικό χώρο και χρόνο, όπως τη θέλουν οι ανέξοδες προγονολατρείες, αλλά θέτει ως προϋπόθεση τη μνήμη για τις οργανωμένες αντιστασιακές πράξεις του παρόντος.Κλείνοντας τ’ αυτιά στον αριστεροδεξιό ιστορικό αναθεωρητισμό και στις παράταιρες κακογουστιές, είτε ενός κιτς εθνικισμού, είτε ενός κοινότυπου εκσυγχρονισμού απαλλαγμένου από τη μνήμη.Την ώρα που ο Ερντογάν διατυμπανίζει λύση δύο κρατών, κάποια «ελίτ» θα τρώει σκορδαλιά και θα μιλά για την αμόρφωτη ελληνική πλέμπα που συγκινείται από τα λόγια του πιλότου. Συζητώντας για τους «μύθους» του 21’ και την «οθωμανική περίοδο».
Δεν κατανοούν φυσικά, ότι ακόμη και κάποιοι συμβολικά επεξεργασμένοι μύθοι δεν είναι προϊόν εσκεμμένης κατασκευής, αλλά μια ιστορική κατηγορία, προϊόν της μακραίωνης διαδικασίας συγκρότησης μιας συλλογικής ταυτότητας. Βγαλμένοι από τα σπλάχνα των λαϊκών μας αντιλήψεων, αντλώντας περιεχόμενο από τις αλήθειες του κάθε λαού.Ενσαρκώνουν δηλαδή, την ίδια την αντίληψη ενός έθνους για τον συλλογικό του εαυτό και αποτελούν παράλληλα μαγιά για το αύριο. Και εμείς, προς λύπη πολλών, διαχρονικά επιλέξαμε έναν αντιστασιακό εαυτό.