Άριστου Μιχαηλίδη, 26 Μαίου 2021
Η αλήθεια είναι ότι τις πήρε πολύ πάνω της τις βουλευτικές εκλογές η κυβέρνηση και όχι μόνο για να βοηθήσει το κυβερνών κόμμα. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά, κι επειδή για την έγκριση των κυβερνητικών σχεδίων έχουν ιδιαίτερη σημασία οι ισορροπίες που θα διαμορφωθούν από Δευτέρας εντός Κοινοβουλίου. Όμως, οι προεδρικές παρεμβάσεις (πλάγιες διά εξαγγελιών και ευθύβολες με καθημερινές ανταλλαγές ανακοινώσεων και δηλώσεων) έχουν και τις ανάλογες αντιδράσεις από τα κόμματα. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η προεκλογική των βουλευτικών κύλησε χωρίς καμιά αναφορά στο κοινοβουλευτικό έργο της πενταετίας. Κι αυτό βολεύει τα κόμματα. Διότι, μπορούν έτσι να στρέφουν την προσοχή στην κυβέρνηση, τη διαφθορά, το Κυπριακό, και να αφήνουν εκτός συζητήσεων τις δικές τους ευθύνες για τα πεπραγμένα της πενταετίας τους.
Μιας πενταετίας, που ξεκίνησε με παρασκήνια και κομματικά παίγνια, όπου ο Αβέρωφ Νεοφύτου για την προεδρία της Βουλής, εκεί που με 18 βουλευτές είχε απέναντι του 16 του ΑΚΕΛ και 20 του «ενδιάμεσου», που τότε είχαν ακόμα πιθανότητες να στήσουν μέτωπο (ο Νικόλας Παπαδόπουλος πρότεινε τον Μαρίνο Σιζόπουλο και θα εκλεγόταν), ο Αβέρωφ, λοιπόν, άρπαξε τις τρεις ψήφους της Αλληλεγγύης προτείνοντας τον Δημήτρη Συλλούρη και έστησε αμέσως πλειοψηφία. Ανέδειξε Πρόεδρο Βουλής τον βουλευτή που εκλέγηκε με 2.432 ψήφους (σταυρούς), και η συνέχεια ήταν τραυματική. Διότι, αυτόν τον Πρόεδρο της Βουλής, όπως και τα κόμματα του κοινοβουλίου, τον χαρακτήρισαν δύο γεγονότα: Το ότι προώθησε με πάθος την ανέγερση νέου μεγάρου με κόστος εκατό εκατομμυρίων (ευτυχώς το πάγωσε η υγειονομική κρίση) και, βεβαίως, το βίντεο του Αλ Τζαζίρα. Όλοι συζητούμε το βίντεο, που φυσικά παρουσιάζει ένα τεράστιο σκάνδαλο, απροκάλυπτο και προσβλητικό για όλους μας, αλλά σκάνδαλο είναι επίσης και η απόφαση για το μέγαρο.
Το άλλο σκάνδαλο που ανήκει εξ ολοκλήρου στο κοινοβούλιο είναι αυτό που θα μείνει στην ιστορία ως «ο νόμος Ακιντζί». Αποφάσισαν ότι πρέπει στα σχολεία μας να γίνεται κάθε χρόνο μια επετειακή αναφορά στο ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Όταν αντέδρασε ο Ακιντζί και χρησιμοποίησε αυτή την απόφαση, που αφορούσε την ιστορία και τίποτε άλλο, για να εισπράξει πολιτικά κέρδη (και εισέπραξε, αφού και ο Γκουτέρες περιέλαβε σε έκθεση του ότι απείλησε τις συνομιλίες αυτή η νόμιμη απόφαση της νόμιμης Βουλής) έγιναν άνω -κάτω και τελικά έτρεξαν να ψηφίσουν άλλο νόμο που να ακυρώνει την προηγούμενη απόφασή τους. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η πρώτη απόφαση τους ήταν λανθασμένη, η δεύτερη ήταν επιεικώς ξεπούλημα. Και κυριαρχίας και νομιμότητας και ιστορίας.
Το άλλο; Επί πέντε χρόνια σχεδόν, αυτή η Βουλή λειτούργησε με έναν βουλευτή λιγότερο. Διότι, έχασε δικαστικά την έδρα ο βουλευτής Γεώργιος Παπαδόπουλος και η Βουλή δεν κατάφερε τόσα χρόνια να βρει τρόπο να ρυθμίσει τα της εκλογής. Άφησαν 55 βουλευτές αντί 56 και περίμεναν να λήξει η θητεία για να ξεπεραστεί το πρόβλημα χωρίς να κάνουν τίποτα. Και ταυτόχρονα συζητούσαν και πρόταση νόμου να αυξήσουν τους βουλευτές (και με βουλευτές επικρατείας) στους 63, να βολευτούν περισσότεροι. Κι ας είχαμε κρίση. Κι ας μην είχε μισθούς ο κόσμος. Κι ας του έπαιρναν οι τράπεζες τα σπίτια. Να μην πούμε και για τις νομοθεσίες που δήθεν θα προστάτευαν τους πολίτες έναντι των τραπεζών και τελικά προστάτευσαν τις τράπεζες…
Το πιο πρόσφατο είναι και το μεγαλειώδες. Συζητούσαν χρόνια και χρόνια για τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Να μειώσουν τους δήμους οι οποίοι είναι μπατιρισμένοι. Υπενθυμίζω ότι οι δήμοι ήταν 24 αλλά η κυβέρνηση του 2011, μέσα στην οικονομική κρίση, τους έκανε 30 στο άψε-σβήσε. Τώρα, μετά από πολλά σχέδια και μελέτες, η κυβέρνηση πρότεινε σχέδιο με 17 δήμους. Κι όταν ήρθε η ώρα να περάσει από τη Βουλή ξεκίνησαν οι κομματικές εξυπηρετήσεις τοπικών παραγόντων. Άλλος ήθελε 20 δήμους, άλλος 21 και τελικά έμεινε κι αυτή η μεταρρύθμιση στα συρτάρια. Ήταν επείγουσα, αλλά μπροστά στις εκλογές όλα μπορούν να περιμένουν…