.
Να μην τελειώνεις με τις παλιές σου αμαρτίες
να τις κοιτάζεις από κοντά
τόσο που να βλέπεις τα σημάδια,
κι ύστερα να ορθώνεσαι
και να ετοιμάζεσαι για την συνηγορία
πλάϊ στον Απόλλωνα Υλάτη
την αλμυρή λίμνη το απόγευμα
στους ανθισμένους κάμπους
με τα ρούχα σου καθαρισμένα
το τιτίβισμα των πουλιών
ενώ πέφτει η νύχτα
στο άλαλο ηλιόγερμα
τα δέντρα με τα βαριά ράσα
και τα υγρα ́τους πόδια
να ετοιμαστείς
ν´ακούσεις την ετυμηγορία
στο σπίτι με τις φοινικές
ψιλαφώντας τοίχους οικείους
της αρχαίας πολιτείας
χαϊδεύοντας τα πουλιά του Ευστόλιου
κοιτώντας τον Χριστό στην αγκαλιά της Παναγιάς
της Αρακιώτισσας
και μην εκπλαγείς
να ξανακούσεις τα ίδια λόγια
«Η Κύπρος πέφτει μακριά».
Τις πληγές σου
να τις ραντιζεις
για να μην πεθάνεις…
Και μην εκπλαγείς ν´ακούσεις ξανά
τα φοβερά μαντάτα
μιας άλλης προδοσίας
μοιραίου επίλογου των προηγουμένων
σιαμαίων αφετηριών
έτσι που ξυπνάς στην Λευκωσία
αργοπορημένος το πρωί
γιατί είναι βαθύς ο ύπνος σου
κι οι ηδονές πελάγιες
και το ρέμα που σε πήρε υδάτινο
μες το λαβύρινθο των στοών
των μεταλλάξεων
που νομιμοποιούν τα αδυσώπητα
αυτά που κάποτε θεωρούσες
απαράδεχτα.
Και μην αυταπατάσαι
γι αυτό που ισοδυναμεί
με διαχείρηση «ελεγχόμενης διχοτόμησης»
όσο κι αν αναψηλαφείς
σαράντα δυο χρόνια μετα ́
την Ιουλιανή ατιμία
η συνωμοσία ήταν
να σε ξερριζώσει
απο την φυσική σου γεωγραφία.
Μην είσαι αφελής να νομίζεις
ότι όσα συντελέστηκαν παρηλθαν.
Οι τούρκικες μεθοδεύσεις
σ´οδηγούν να πιεις από μόνος σου
αν δεν αντισταθείς
το ιστορικό κώνειο.
(Cléopâtre Robinet, Κλεοπάτρα, από την συλλογή «Το Κάππα της Κύπρου», 2013)