Του Şener Levent, στις 10/03/2021
Αγαπημένοι μας νεκροί, μην μας συγχωρήσετε. Αγνοούμενοί μας. Και εσείς μην μας συγχωρήσετε. Εσείς πεθάνατε ενώ εμείς ζούμε. Έρχεται άνοιξη στα χώματα που χύθηκε το αίμα σας. Ένα χώμα που μοιάζει με μεταξωτό χαλί. Με τα αγριόχορτά του, τις τσουκνίδες του, τις μαργαρίτες του και τις τουλίπες του. Κάνουμε πικνίκ σε μέρη που κάποτε βιώθηκαν πολλές βαρβαρότητες, απλώνουμε τραπέζια, ακούμε τραγούδια και μουσικές.
Στο χωριό Σύσκληπος υπάρχει ένα διώροφο πλίνθινο σπίτι. Οι τοίχοι του είναι ακόμα γεμάτοι τρύπες. Ένα μνημείο βαρβαρότητας. Σε αυτό το σπίτι δολοφονήθηκαν δεκαπέντε Ελληνοκύπριοι. Του ενός του έκοψαν το κεφάλι. Ένα κοριτσάκι 12 χρόνων βιάστηκε κατ’ επανάληψη. Δεν θα μπορούσαν να το έκαναν άνθρωποι αυτό, έτσι δεν είναι; Όμως, άνθρωποι το έκαναν. Τούρκοι στρατιώτες. Και δύο αγωνιστές. Τώρα δεν ξέρω, μήπως κοκκινίζετε όταν περνάτε δίπλα από αυτό το σπίτι γύρω από το οποίο μεγάλωσαν αγριόχορτα; Ντρέπεστε; Όχι! Δεν ντρέπεστε. Αν ντρεπόσασταν, μήπως θα αποκαλούσατε ακόμα απελευθερωτές εκείνους που τα έκαναν αυτά; Θα γιορτάζατε ακόμα την 20ή Ιουλίου ως γιορτή;
Αγαπημένοι μας νεκροί, συγχωρήστε μας. Αγνοούμενοί μας, που ακόμα ψάχνουμε τα οστά σας και δεν μπορούμε να τα βρούμε, συγχωρήστε μας. Και εσείς συγχωρήστε μας. Εσείς πεθάνατε ενώ εμείς ζούμε. Σας έγραψαν στους απόντες. Έβαλαν παράσημα στο στήθος εκείνων που σας σκότωσαν. Μπορεί να έχουν στήσει ένα μνημείο για εσάς. Μήπως είναι μνημείο δόξας το δικό σας; Όλα είναι λόγια. Το ουσιαστικό μνημείο είμαστε εμείς. Μνημείο ντροπής!
Ποιοι είναι οι πραγματικά ένδοξοι νεκροί αυτού του βρόμικου πολέμου; Ποιοι; Μήπως εκείνοι που ήρθαν και πέθαναν για να κατακτήσουν μιαν άλλη χώρα; Όχι! Δεν τους έστειλαν σε έναν ένδοξο θάνατο αυτούς. Στερήθηκε η τιμή ενός ένδοξου θανάτου από εκείνους που εστάλησαν να κατακτήσουν μιαν άλλη χώρα σκοτώνοντας τον λαό της. Διότι δεν θεωρείται ότι πέθαναν ενάντια σε έναν ερχόμενο εχθρό κατά τη διάρκεια υπεράσπισης της πατρίδας. Δεν πέθαναν κατά την υπεράσπιση της δικής τους πατρίδας. Πέθαναν ενώ επιτίθεντο στην πατρίδα κάποιων άλλων. Σε αυτούς, ούτε εγώ δίδω τιμή δόξας. Μόνο τους λυπάμαι. Επειδή πέθαναν άδικα. Επειδή πέθαναν προσπαθώντας να σκοτώσουν κάποιους άλλους. Αυτοί που αξίζουν την τιμή της δόξας είναι εκείνοι που πέθαναν πολεμώντας ενάντια στους επιτιθέμενους κατά της πατρίδας τους. Αν θα σκύψω, μπροστά σε εκείνους θα σκύψω. Αν θα νιώσω σεβασμό, για εκείνους θα νιώσω σεβασμό.
Υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα σπίτια σε αυτό το νησί όπως το κακότυχο σπίτι στον Σύσκληπο. Περνούμε από εκεί αδιάφοροι. Σπίτια που έγιναν τάφος για τα πιο αθώα θύματα αυτού του βρόμικου πολέμου. Πλίνθινα σπίτια. Σπίτια από μπετόν. Σπίτια με καμάρες. Πόσο ανατριχιαστική πραγματικότητα έχει τούτο το ματωμένο, τούτο το καταραμένο νησί. Μήπως είναι δυνατόν να περιπατείς σε αυτούς τους αγρούς τώρα χωρίς να τα θυμάσαι αυτά; Όλες οι ομορφιές εκτελέστηκαν σε αυτό το νησί. Είδαμε καλοκαίρια που η θάλασσα μύριζε αίμα. Ύστερα λουστήκαμε και δροσιστήκαμε σε εκείνη τη θάλασσα.
Πρέπει να είναι 59 χρονών τώρα εκείνο το γλυκό, εκείνο το αδύνατο 12χρονο κορίτσι που βιάστηκε κατ’ επανάληψη από εκείνα τα όντα που φορούσαν στολή στρατιώτη, μετά που δολοφονήθηκε όλη η οικογένειά του στο σπίτι στον Σύσκληπο, στο σπίτι που ήταν μέσα σε λίμνη αίματος. Αναζητείτε λύση στο κυπριακό πρόβλημα; Ρωτήστε το και αυτό λίγο. Ρωτήστε τις γυναίκες που φέρουν για χρόνια μέσα στην ψυχή τους την ντροπή του βιασμού και δίσταζαν να διηγηθούν αυτά η μία στην άλλη. Μην ρωτήσετε τις γυναίκες που γιορτάζουν την Ημέρα της Γυναίκας χωρίς να τα θυμούνται καθόλου αυτά και δεν διστάζουν να πάρουν λουλούδια από τα χέρια των τυραννικών εξουσιών. Ρωτήστε εκείνες που έμειναν έγκυες μέσω βιασμού εχθρικών στρατιωτών και αναγκάστηκαν να κάνουν έκτρωση. Όχι! Αυτός ο πόνος, αυτός ο καημός, δεν θα τελειώσει καθόλου. Μέχρι να φύγουν από αυτό τον κόσμο.
Αγαπημένοι μας νεκροί. Αγαπημένοι μας αγνοούμενοι. Εσείς που κείτεστε για τον αιώνιο ύπνο σε τάφους με σταυρό και ημισέληνο. Μην μας συγχωρήσετε!