Έχουν γνώσιν οι φύλακες;

Του: Χρήστου Αρβανίτη, 13 Δεκεμβρίου 2020

Εδώ και μήνες, από την αρχή της πανδημίας, αποφεύγω επιμελώς να γράψω οτιδήποτε που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αμφισβήτηση των μέτρων προστασίας επειδή, λόγω του κανόνα περί απροσδιοριστίας της μετάφρασης –της κατανόησης κειμένων δηλαδή–, πολλοί μπορεί να τα εκλάβουν ως μια γενικότερη αμφισβήτηση των κινδύνων.

Είναι γνωστή η τάση πολλών ανθρώπων να κρίνουν όχι με τη λογική, αλλά στη βάση προσωπικών εμμονών και προκαταλήψεων. Επομένως, ακόμα και με αντιφάσεις ή παλινωδίες, οι εισηγήσεις των ειδικών και οι αποφάσεις των κυβερνώντων είναι προτιμότερες από το να κάνει καθένας του κεφαλιού του. Είναι αναμενόμενα όλα αυτά ως ένα βαθμό, εφόσον οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες παγκοσμίως. Είναι φανερό πως τα μέτρα που παίρνονται είναι κυρίως πολιτικές αποφάσεις που προκύπτουν από τις προτάσεις των επιστημόνων. Ωστόσο, και χωρίς καθόλου να παριστάνω τον ειδικό, η σχετική αποτυχία τους γεννά κάποια ερωτήματα:

Στις συσκέψεις κυβέρνησης και επιδημιολογικής ομάδας, κατά πόσον παίρνονται υπόψη οι εισηγήσεις των ειδικών; Έχουν καθένας διαφορετική άποψη ή συμβουλεύουν ως ομάδα; Και αν συμβουλεύουν ως ομάδα, γιατί μετά εκφράζουν στον Τύπο την προσωπική τους γνώμη, οι οποία συχνά διαφοροποιείται από αυτήν που υιοθετήθηκε; Είναι αυτό θεμιτό; Αν διαφωνούν, ας αποχωρήσουν από την ομάδα και ας λένε ό,τι θέλουν – στην περίπτωση βεβαίως που, κατά τη γνώμη τους πάντα, είναι επικίνδυνα λανθασμένη η πορεία που ακολουθείται.

Από την άλλη, η κυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην προστασία της υγείας του πληθυσμού και στην προστασία της οικονομικής υγείας του τόπου, με αποτέλεσμα τα μέτρα ως τώρα να είναι ημίμετρα, άρα μη αποτελεσματικά. Έχει και να αντιμετωπίσει, εκτός από τη λογική δυσφορία των επαγγελματιών που πλήττονται από τους περιορισμούς, και τους παράλογους αμφισβητίες κάθε λογής, από τους αντάρτες παπάδες ως τους κοινούς ψεκασμένους.

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Το πρόβλημα είναι, βεβαίως, ότι ο ιός βρίσκεται στην κοινότητα, άρα όλες οι προσπάθειες έχουν στόχο να τον εντοπίσουμε. Παρά τα μέτρα, τα οποία για να αποδώσουν πρέπει και να εφαρμόζονται (που προφανώς δεν…) και τον μεγάλο αριθμό τυχαίων κυρίως ελέγχων, τα περιστατικά, οι νοσηλείες και οι θάνατοι αυξάνονται, ενώ το νοσοκομείο αναφοράς που επελέγη δεν διαθέτει καν –μάθαμε έκπληκτοι– θαλάμους εντατικής νοσηλείας. Και όμως, παρά τα προβλήματα από τη χρονολογούμενη απαξίωση των δημόσιων νοσηλευτηρίων, έχουμε ένα πλεονέκτημα: Η Κύπρος είναι νησί, άρα με περιορισμένη εξωτερική πρόσβαση, και με μικρό πληθυσμό.

Αντί, λοιπόν, των μικρών ή ευρύτερων lockdown κάθε λίγο, μια πρόταση –από τον καθηγητή της ομάδας Γ. Πάνο– είναι να γίνουν τεστ σε όλο τον πληθυσμό εντός μιας εβδομάδας, τα οποία να επαναληφθούν μετά από άλλες 7 μέρες: Θα βρεθούν έτσι όλοι οι φορείς του ιού, κυρίως οι ασυμπτωματικοί που τον διασπείρουν, θα περιοριστούν και θα ξεμπλέξουμε για αρκετό καιρό με τις λιγότερες απώλειες, και σε ζωές και στην οικονομία. Δεν άκουσα ακόμα γιατί αυτό δεν είναι λογικό και δεν υιοθετείται.

chrarv@phileleftheros.com

Φιλελεύθερα, 13.12.2020.

Χρήστος Αρβανίτης